ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံအဓိပၸာယ္

သစ္ပင္ေတြၿငိမ္သက္
ေလကလဲၿငိမ္သက္
ငါ့မွာသာငွက္တစ္ေကာင္လုိဂနာမၿငိမ္
စာကေလးေတြရဲ႕ ခြန္းတုံ႕သံကုိၾကားမွ
အတၱဘ၀မွန္ကုိ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္မိရဲ႕

ငယ္ငယ္တုန္းကမွားခဲ့တယ္
ႀကီးလာေတာ့လြဲခဲ့တယ္
ေသကာနီးေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ
၀ိမုတၱိေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းဖုိ႕
အေတာင္အလက္ကမစုံ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိယုံခဲ့တယ္
ဒုကၡသစၥာကုိယုံခဲ့တယ္
ေငြကုိေတာ့ မယုံတစ္၀က္ယုံတစ္၀က္
သံသရာက ညႇီေစာ္နံေနၿပီ
အဲဒီပန္းပုကုိ ဘယ္ဟင္းလင္းျပင္မွာထားမလဲ
ပန္းပုမွာကုိက ဟင္းလင္းျပင္ရွိၿပီးသားပါ

႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိ႕ရတယ္
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိ႕ရတယ္
ဒါေပမဲ့ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိ႕မရဘူး
ငါ့ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈကုိ သတ္မွတ္ဖုိ႕
ႏုိင္ငံသားကဒ္ျပားတစ္ခုပဲရွိတယ္
ခုခ်ိန္ထိ မိသားစုသန္းေခါင္းစာရင္းထဲက
႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေသး
ငါ့ရဲ႕ ေရြ႕ေျပာင္းပုံစံ
ဘယ္ေန႕မ်ားဘယ္သူ႕ထံေရာက္မွာလဲ

ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေပၚက ငရဲကုိသိခဲ့ၿပီ
ဖိနပ္တစ္ရံေပၚက ငရဲကုိသိခဲ့ၿပီ

တစ္ေန႕ထမင္းႏွစ္နပ္စားသလုိ
တစ္ေန႕ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ဖတ္လုိ႕ မလုိအပ္ဘူးလား
ေခတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးအေၾကာေပးထားလုိက္ခ်င္တယ္
သတင္းနဲ႕နည္းပညာ ေခတ္ႀကီးၿပီးရင္
ကဗ်ာေခတ္ႀကီး မလာဘူးလုိ႕ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ။ ။

ၾကည္ေမာင္သန္း
ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း

က်ားနာတစ္ေကာင္ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိ

ကုိယ့္က်န္းမာေရး ကုိယ္မယုံရတဲ့ဘ၀မွာ
ေနာက္ထပ္ ဘာကုိ ယုံရဦးမွာလဲ။

စာလုံးေတြကုိ စုပ္ယူရင္း
လူျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရ
ပီပီသသေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ၀တၱရားေတြ ထူထပ္ဖိစီး
ၾကာလာေတာ့ ၀ဋ္ေႂကြးေတြျဖစ္
ေဟာဒီနာက်ည္းဖြယ္ႏွစ္ေတြအတြင္း
ျငင္းဆန္ခဲ့ရတာ ခပ္မ်ားမ်ား
လက္ခံႏုိင္စရာ နည္းပါးလြန္းတယ္။

တခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်င္ လုိအပ္လိမ့္မယ္
လက္၀တ္ရတနာ
ဒါမွမဟုတ္ အားျဖည့္အခ်ိဳရည္
ဒါမွမဟုတ္ ယာဥ္ေမာင္းလုိင္းစင္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
အေရးတႀကီး လုိအပ္ေနတာ မ်က္ရည္
ကုိယ့္မ်က္ရည္ ကုိယ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ
ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာၿပီ။

ရန္ကုန္ရဲ႕ ေျမေအာက္ေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့သူတစ္ေယာက္
အေရွ႕ေတာင္အာရွက ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ
ခႏၶာကုိယ္သာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံႏုိင္ခဲ့။

သက္တမ္းေတြကုိ ဘာနဲ႕တုိင္းတာၾကမလဲ
ပတ္သတ္ဖူးခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြနဲ႕လား
ရွာေဖြခဲ့သမွ် ေငြစကၠဴေတြနဲ႕လား
သတင္းစာေတြနဲ႕ပဲလား။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း
ကုိယ့္နာမည္ေရွ႕မွာ ဘာမွ မရွိ
ကုိယ့္နာမည္ေနာက္မွာလည္း ဘာမွ မရွိ
ပကတိ အထီးက်န္မႈမွာ
ေလသံကုိ ေလွ်ာ့ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။

ညက
စပါတာကတ္ကုိ ျပန္ဖတ္တယ္
သီခ်င္းေတြကုိ တ၀တၿပဲ ထုိင္ေသာက္တယ္
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သစၥာေဖာက္ဖုိ႕ ႀကိဳစားၾကည့္တယ္
(ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ပါဘူး)။

ခုေတာ့
ဆုိင္းဘုတ္ေတြၾကားမွာ
မင္းေရာ ငါပါ အသက္႐ႈမွားခဲ့ၾကၿပီ

ၾကည္ေမာင္သန္း
ဇန္န၀ါရီ ၁၉၉၇
သရဖူ
ကဗ်ာ ၁၀၀ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာကြယ္လြန္ျခင္း